Geplaatst op Geef een reactie

Betutteling of…..

Zondagmorgen de elfde van de elfde. Duurloopje 18 kilometer. Aanwezig Guus (ja Guus, en weer helemaal de oude) Silvia, Claudi, Marjon, Jakob en Hans.

In een heel rustig drafje gaat het richting Bluk. Bovenop de heuvel een prachtig uitzicht over de met herfstkleuren getooide Gooise Heide. Maar wat zie je als je even verder kijkt. Dat kan niet waar zijn: midden op de heide een verkeersbord. En kijk je wat verder: nog één, je gelooft je ogen niet!

Welke overijverige ambtenaar heeft het voor elkaar gekregen zo in te grijpen in de natuur!

Nog helemaal verontwaardigd vervolgen wij onze weg. Dan komen wij dichter bij het tweede bord en met schaamrood op de kaken moeten wij constateren dat deze borden er speciaal voor ons zijn neergezet! Zoals weleens voorkomt vergeten wij soms te rekken en laat nu precies daarvoor dit bord zijn bedoelt. Excuses aan het ambtelijk apparaat!

Betutteling of gewoon behulpzaam…

Wij vervolgen onze weg met vooral Guus in de voorste gelederen., helemaal hersteld van zijn zaterdagmorgen dip. Jakob wijst ons vooral op de schone natuur met prachtige herfstbladeren en ziet overal een prima foto moment. Halverwege de weg naar Lage Vuursche is het dan zover en kan de groep worden vereeuwigd. Een voorbijganger is bereid de taak op zicht te nemen waardoor wij allen op de foto kunnen. Blijkt achteraf deze man een Fransman te zijn, trainend voor de Parijs marathon. Je verzint het niet.

france made

Wij lopen verder, nemen een volgens Hans noodzakelijke extra  lus en komen dan ruim boven onze voorgenomen 18 kilometer weer bij La Place. Sterker nog, een klein lusje van 300 meter en we hebben de 20 kilometer in de pocket.

Geplaatst op Geef een reactie

Startproblemen

Zaterdagmorgen 8.30 uur. We staan klaar om het rondje voor de extra kilometers te doen. Het wachten is op Martin uit het Oooosten: Zeker,  ik ben er jongens, liet hij ons deze week nog weten.

Dan ping de whats app. Sorry jongens, ik ga het niet redden.

Op zich geen gek bericht.  Waren wij afgelopen weken niet bestookt met allerlei foto’s van kamelen en woestijnen, niet zomaar uit het oosten maar het midden oosten. Dan is het zo gek nog niet dat je het niet gaat redden.

De waarheid lag even anders. Uit het midden oosten was hij al lang terug, zijn bed stond in Harmelen. Vandaar uit kun je lopend nog op tijd zijn bij de Tafelberg. De conclusie dat het dan toch wel zijn lekkere dekbed was waardoor hij het niet ging redden ging er dan ook beter in dan eerder gememoreerde reden.

Dan maar zonder Martin vertrekken. Al na een paar honderd meter klonk het woord ‘gaatje’ door het bos. Meestal het moment dat iemand het even rustiger aan doet. Dat was ook het geval: Guus kreeg zijn motor niet opgestart. Zelfs na herhaalde pogingen lukte het hem niet. Na dan toch nog wel een slordige 5.000 meter afgelegd te hebben gaf hij de pijp aan Maarten. (hoewel Maarten, die was er niet). De auto naar huis en op voor een korte maar hevige winterslaap.

De rest voltooide keurig de door de trainert aangegeven 17 kilometer.

Geplaatst op 2 Reacties

Dan moet het maar weer gebeuren

De kogel is door de kerk en de eerste inschrijvingen reeds bevestigd. De volgende marathon wordt die van Parijs. Na een Tokyo uitstapje van Claudi en Marjon en een sabbatical voor de rest moet er dus vanaf nu weer gewoon getraind worden.

En inderdaad ook zaterdag is de tijd van 8.30* niet meer optioneel. (*Deze tijd is ooit ingesteld om het Joost naar de zin te maken en hem wat extra trainingsmetertjes te geven. Dezelfde Joost echter heeft besloten zich te richten op het opleiden van jong talent en derhalve nog slechts sporadisch in onze gelederen). Vanaf nu zijn de extra kilometers verplicht en de ‘korte rondjes’ dus niet meer aan de orde.

Zaterdagmorgen dus meteen maar knallen. Aangevoerd door Mo-opa en Guus werden de versnellingen afgewerkt. Guus? Ja Guus. Kwakkelend vanaf het voorjaar heeft een Noorwegen vakantie hem niet mogen baten maar een trainingskamp in de Jura, samen met Silvia deed wonderen. Beide zijn opvallend sterk in de voorste gelederen te vinden.

Wie ook vooraan te vinden was? Roland! Moet wel gezegd, het ging om maar één versnelling van 100 meter maar daarin liet hij zich dan ook niet aftroeven. Meteen daarna moest hij een afspraak maken bij de fysio maar wel zijn ‘moment of glory”.

 

Ook zondag werd er getraind. Geen meister dus de training kon in het standaardtempo worden afgewerkt. In het altijd mooie bos van Pijnenburg, met de rijp op het veld, was de training natuurlijk geen straf. Een mooi opkomend zonnetje en een temperatuur van een paar graden maakten het bijna perfect loopweer. Met Guus en Silvia natuurlijk weer veel op kop, afgelost door Mo-opa die ook weer van de partij was werd een mooie route van precies 15 kilometer afgelegd. Marjon moest af en toe stevig doorbijten maar dat zijn natuurlijk de na weeën van de Tokyo marathon. Dat trekt nog wel weg.

In de Generaal na afloop was het overvol, wij moesten zelfs een groep wegsturen om te kunnen zitten. Maar dan heb je ook wat: een perfect uitzicht, een perfecte cappuccino en natuurlijk voor Jakob een appelpunt met slagroom.  Zoals eerder gememoreerd: zo is trainen geen straf.