Geplaatst op Geef een reactie

Niets te melden

Soms is er een training waar niets over te melden valt. Vandaag was dat het geval.

Het weer? Saai. Dat kun je zeggen over het weer. Geen wind, koud en grauwe lucht, kortom niets over te melden.

Misschien toch een klein opmerkelijk feitje. Toen wij aankwamen bij de rek plek was deze in beslag genomen door een stel Schotse meiden die bezig waren met een bek training. Deze bek training niet verwarren met een groep dames die in 5 minuten een kwartier vol kletsen, nee gewoon een bek training. Het schijnt iets met herkauwen te zijn.

Het was heuveltraining dag maar in plaats van rustig van heuvel naar heuvel te joggen had de Meister vandaag bedacht dat dat ook wel met 1.000 meter tempo’s kon. En dan vooral wedstrijdtempo, want volgende week is natuurlijk de pepernotenloop. Vooruit dan maar, op naar Anna’s berg.

Bij het zicht van deze berg werd Jakob gegrepen door een vreemd soort ambitie: hij besloot de kortste (en zwaarste) weg naar boven te gaan, dan af te dalen als een omgekeerde Hemelvaartsdag en nogmaals de berg via ‘rustige’ kant nemen. Het gemak waarmee hem dit af ging plaatst hem meteen in de niet door hem gewenste favorietenrol bij de loop in Bunschoten.

Vlak bij Bluk stonden wij ineens oog in oog met nieuwe heide bewoners: een geitenfamilie. Dit was het sein om de saaie loop op te vrolijken me alle mogelijk woordspeling op het gebied van de geit waarmee vooral Guus zich onderscheidde. Om er enkele te noemen: Geitenbreier, Geitenmelker, Huisgeit, Dwerggeit, Geitenbok, Geitenkudde, Geitensprong, Geitenkaas kortom een leuk spelletje voor een druilerige zondagmiddag.

De geitenfamilie, door Marjon gespot

De Meister inmiddels  leek ons vandaag, waarschijnlijk gezien de 1.000 meter tempo’s,  goed gesint: We sneden de hei af richting La Place zodat wij niet via het Bluk die enorme berg op hoefden.

Zoals vaker, je weet het eigenlijk wel, werden wij dus weer gefopt.

Met de lucht van de cappuccino al binnen bereik en zicht op het bordje met de appelpunt moesten wij nog een pittig aantal rondjes door het waterleiding gebied, nou niet bepaald een geëgaliseerd terrein.

Toch kwam ook daar een einde aan en éénmaal bij La Place binnen smaakte de koffie prima. Guus, financieel beheerder van ‘de pot’ maakt zich gezien de forse stortingen in deze pot al op om een kerstdiner te reserveren.

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.